گم شده ای در دریای تنهایی

چون شفق گر چه مرا باده ز خون جگر است 
                                            دل آزاده ام از صبح طربناک تر است 
عاشقی مایه شادی بود و گنج مراد 
                                        دل خالی ز محبت صدف بی گوهر است 
جلوه برق شتابنده بود جلوه عمر 
                                     مگذر از باده مستانه که شب در گذر است
لب فروبسته ام از ناله و فریاد ولی 
                                         دل ماتمزده در سینه من نوحه گر است
گریه و خنده آهسته و پیوسته من 
                                      همچو شمع سحر آمیخته با یکدگر است 
داغ جانسوز من از خنده خونین پیداست 
                                        ای بسا خنده که از گریه غم انگیزتر است 

 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: